Dag Sammetje!

Vandaag hebben we afscheid moeten nemen van onze koekat Sam. Ongeveer 8 jaar geleden werd hij geboren en samen met Oscar, zijn ze toegevoegd aan de twee katten Molly en Moortje, die er toen al waren.

Molly, de vader is afgelopen december van ons heengegaan en zijn levendige aanwezigheid wordt nog regelmatig benoemd. Sam daarentegen, was altijd al een schuw beestje, samen met zijn broertje Oscar. Naarmate de jaren verstreken werd Oscar een lieve dikke huiskat, wel een geliefd object voor de teken die hij altijd wist te scoren, maar Sam bleef een angstig beestje met veel kwalen.

Als je hem wilde aaien, kroop hij vaak in elkaar op een manier van : “sla me niet!”, hoewel hij het wel erg lekker vond gezien het spinnende geluid wat hij maakte. Als hij eens op je schoot kwam kruipen, was hij of ziek, of het was toch een vraag om aandacht. Je durfde je amper te bewegen, omdat als je dat deed, hij meteen weer verschrikt reageerde en wegsprong.

Hij vond het heerlijk om door Molly gewassen te worden en bood zichzelf altijd redelijk brutaal aan om zo’n behandeling te ondergaan. Ook kwam je hem tegen op de gekste plaatsen: Achter de televisie, in de wasbak van het aanrecht, op het dressoir in het rommelbakje, in een openstaande tas, of bovenop het aquarium van de schildpadden.

Deze schildpadden huisden een tijdje in een open plastic bak, omdat de glazen bak kapot was en toen presteerde hij het zelfs om op het randje van de bak te gaan zitten en zo te drinken. Dat water was blijkbaar lekkerder dan welk ander water dan ook. Dat hij er nooit ingekukeld is, is voor ons altijd nog een raadsel.

Regelmatig zijn we met hem bij de dierenarts geweest, omdat hij of een of andere kwaal had met hoge koorts, of een groot abces ergens onderaan zijn kaak, waardoor een groot deel weggesneden moest worden, of hij had iets aan zijn poot, gebit, ach er was zoveel.

Vaak dacht ik wanneer hij op de grond zat voor zich uit te kijken, wat ben je toch een depressieve kat. Wat is er toch ooit gebeurd dat je zo geworden bent. Hij was wel lief, maar tegelijkertijd ook zo bang en de keren dat hij spontaan in gezondheid bij je kwam zitten, zijn maar zelden geweest. Toch leek het als we je zagen huppelen, want normaal lopen deed je niet, je huppelde, dat je een vrolijke blije kat was, maar dat was maar schijn. Je was een zonaanbidder. Regelmatig lag je in het midden van de kamer in een zonnestraal wat naar binnen scheen, of in de voortuin tegen de muur, waar het warm tot behoorlijk heet kon worden.

Wel was hij gek op lekkere hapjes, maar de laatste tijd kwam dat er ook soms weer uit. Eten en drinken deed hij wel en dan was hij weer brandend mager, dan weer zag hij er weer wat voller uit. Dan had hij een dikke kop, dan was het maar een troosteloos koppie met van die ogen die je aankeken alsof hij altijd veel pijn had.

De afgelopen week werd hij ineens erg verkouden, zijn neus snotterde en zijn ogen waren tranerig. Regelmatig maakte ik dat schoon, maar ondanks dat hij bleef eten, werd het er niet beter op en vermagerde zienderogen. Liet af en toe ontlasting lopen en kwam op een avond binnen met een staart die doorweekt was. Hij verzorgde zichzelf niet meer en keek toe hoe ik zijn kletsnatte staart wat probeerde te deppen, alsof hij zelf niet eens meer doorhad dat het om zijn eigen staart ging.

Eerst lag je nog dicht bij mij in de buurt op een kleedje op de bank of het tafeltje ernaast, de laatste dagen lag je in een doos met oud papier en moesten wij je wakker maken, om je te laten eten, wat je niet eens zelf meer doorhad. We hebben dit keer dan ook besloten om je niet langer te kwellen en je te laten gaan. Zaterdag nacht is het dan gebeurd dat je hartje het begeven heeft en nu kunnen wij alleen maar hopen dat je vrolijk en gelukkig in de kattenhemel rondhuppelt.

Binnen een half jaar tijd zijn we dus van 4 naar 1 kat gegaan. Onze andere zwarte huiskat die altijd een close maatje was van Molly, is dagenlang afwezig, om dan ineens als een soort “gast aan tafel” te verschijnen tijdens het avondmaal, om er dan weer snel er vandoor te gaan. We zien hem nog, hij is wat schuw geworden, maar ziet er verder nog lekker gezond uit. Waarschijnlijk heeft hij een adresje gevonden waar hij ook wordt vertroeteld, of hij komt overdag gewoon even stiekem langs om te eten, want die brokjes gaan wel op.

Lieve koekat Sam…. Hopelijk heb je nu rust en je geluk gevonden!